Βαρκελώνη, 31η Δεκεμβρίου, δείπνο για την αλλαγή του χρόνου. Σε δημιουργική υπερένταση, η Αμάλια ετοιμάζει με τη βοήθεια του γιου της το γιορτινό τραπέζι εν αναμονή των υπολοίπων μελών της οικογένειας. Με την αγνή αφέλεια της άπειρης, ημιμαθούς και (φαινομενικά) ελαφρόμυαλης μεσογειακής μητέρας που έχει δει τη ζωή της να ανατρέπεται σε μεγάλη ηλικία, η Αμάλια ονειρεύεται μια νύχτα επανασύνδεσης γεμάτη καλοσύνη και εμπιστοσύνη. Γύρω από το τραπέζι, οι παρεξηγήσεις, οι εσκεμμένες παρερμηνείες, οι αφόρητες αποκαλύψεις, οι ανατροπές, οι υπεκφυγές και τα υπονοούμενα, οι εκνευριστικές κοινοτοπίες, τα ζορισμένα χαμόγελα, οι δηλητηριώδεις ατάκες, οι στημένες παγίδες, οι αντιπάθειες και οι απορρίψεις πλέκονται μέσω μιας σπονδυλωτής αφήγησης με στιγμές μεγάλης συγκίνησης, ειλικρινών εξομολογήσεων και εκδηλώσεων ειλικρινούς αγάπης και αφοσίωσης μεταξύ ανθρώπων που μοιράζονται βιώματα και DNA.